قوانین حمل و نقل بینالمللی زمینی ، نوعی قانون تصویب شده مشابه مقررات مشاغل دیگر است. به طور معمول این حوزه توسط وزیر حمل و نقل تهیه و و رئیس اجرایی وزارت حمل و نقل آن منعقد و برای آژانسهای حمل و نقل ارسال میکند.
قوانین حمل و نقل بینالمللی زمینی، به دو بخش تقسیم میشود، عمومی و اختصاصی. قوانین عمومی، مقرراتی است که در همه کشورها یکسان و کلیه آژانسها و رانندگان حمل و نقل زمینی باید آن را رعایت کنند. قوانین اختصاصی براساس مقررات حاکم در هر کشور متفاوت خواهد بود. که رانندگان و آژانسهای حمل و نقل باید به طورکامل با آن آشنا باشند.
در مقاله “قوانین حمل و نقل بینالمللی زمینی” قصد داریم به منظور آشنایی بیشتر خوانندگان با قوانین حمل و نقل بینالمللی زمینی، این موضوع را بررسی کنیم.
حمل و نقل جاده ای و زمینی، به تمام سسیتمهایی که شرایطی را برای جابهجایی کالا، خدمات و مردم به از طریق زمین فراهم میسازند، میگویند. حمل و نقل زمینی ترکیبی از شبکهها، زیرساختها و وسایل نقلیه است. حمل و نقل زمینی به دو صورت حمل و نقل جادهای و حمل و نقل ریلی انجام میشود.
حمل و نقل زمینی به دلیل قدمتی که در انتقال مسافران، کالا و خدمات دارد، قیمت مقرون به صرفه و سرعت مناسبی دارد. همچنین برای جابهجایی محمولههای بزرگ تجاری گزینه انتخاب عالی است. در تاریخ 16 آبان، سال 1380 سازمان مدیریت و برنامهریزی کشور به استناد اصل یکصد و سی و یکم شاخصها و اهداف بخشهای حمل و نقل جادهای، حمل و نقل ریلی، سیاست داخلی و خارجی را اصلاح و تصویب کرد.
رانندگان کامیون که در زمینه حمل و نقل جاده ای و زمینی فعالیت دارند، باید علاوه بر گواهینامه رانندگی و بیمه اجباری شخص ثالث مدارک زیر را نیز داشته باشند:
قانون موافقتنامه حمل و نقل بینالمللی جادهای بین دولت ایران و روسیه در 25 اردیبهشت سال 1373 در مجلس شورای اسلامی در 19 ماده، به تائید شواری نگهبان رسید. این مقررات در راستای تسهیل حمل و نقل جادهای کالا، صادرات به روسیه و جابجایی مسافر بین دو کشور منعقد شد. براساس این مقررات هرگونه کامیون که ترکیبی از کشنده یا یدک باشد میتواند در قلمرو ایران و روسیه ترانزیت کالا داشته باشد.
همچنین در مورد قوانین حمل و نقل بینالمللی زمینی مسافر، کلیه خودروهایی که بیش از هشت صندلی (بدون احتساب صندلی راننده) داشته باشند میتوانند براساس یک جدول زمانی منظم با ذکر ایستگاه مبدا، مقصد و بین راهی بین دو کشور رفت و آمد داشته باشند.
مقررات حمل و نقل کالا براساس این موافقتنامه به صورت ترانزیت با رعایت قوانین و مقررات ملی هر دو کشور برای محمولههای زیر مجاز اعلام شد:
قوانین حمل و نقل بینالمللی زمینی بین دولت ایران و ترکیه در 28 بهمن سال 1358 در مجلس شورای اسلامی در 25 ماده و یک ضمیمه، به تائید شواری نگهبان رسید. این مقررات به منظور تسهیل حمل و نقل جادهای برای مسافر و بار ین دو کشور منعقد شد. براساس این هر گونه شخصی حقیقی، حقوقی و سایل نقلیه اجازه دارد مطابق با قوانین و مقررات درج شده، مسافر و کالا بین ایران و ترکیه جابهجا کند.
مطابق با این قوانین هر خودرو جادهای (بیش از 8 صندلی بدون شمارش صندلی راننده) کامیون، تریلر، سرویسهای منظم اتوبوس، سرویسهای ایاب و ذهاب (تورهای گردشگری)، سرویسهای دربست جهانگردی و ترانزیت بین جاده دو کشور در رفت و آمد باشند.
عوارض دریافتی جادهای در حمل و نقل زمینی بینالمللی بین ایران و ترکیه شامل، عوارض استفاده از جاده و پل، هزینه نگهداری و مرمت و تفاوت قیمت سوخت است. همچنین اگر وزن، ابعاد و بار وسیله نقلیه بیشتر از میزان تعیین شده در مقررات باشد، باید عوارض پرداخت شود.
طبق ماده 9 قانون حمل و نقل زمینی بین ایران و ترکیه، هیچگونه وسیله نقلیه خالی ثبت شده بدون مجوز حمل کالا و مسافر، حق ورود به خاک دو کشور را ندارد. همچنین هر دو کشور میتوانند محمولههای زیر جابهجا کنند:
دفترچه کار راننده
کارت شناسایی هوشمند عکسدار
کارت شناسایی ناوگان حمل و نقل
دفترچه مدت کار و بازرسی
هرگونه کامیون که ترکیبی از کشنده یا یدک باشد میتواند در قلمرو ایران و روسیه ترانزیت کالا داشته باشد. همچنین در مورد قوانین حمل و نقل بینالمللی زمینی مسافر، کلیه خودروهایی که بیش از هشت صندلی داشته باشند میتوانند براساس یک جدول زمانی منظم با ذکر ایستگاه مبدا، مقصد و بین راهی بین دو کشور رفت و آمد داشته باشند.