انبار و انبارداری یکی از مهم‌ترین بخش‌های یک سازمان یا شرکت هستند؛ چرا که بخش عمده موجودی‌ها و دارایی‌های آنها در انبار انباشته شده است. مشکلاتی از قبیل...
به فرایند فروش و ارسال تولیدات داخلی یک کشور به نواحی فرا مرزی، صادرات کالا می گویند. مانند هر فعالیت تجاری دیگری، صادرات کالا نیز، دارای رویه های قانونی متعددی است و انجام آن منوط به دریافت مجوز های مختلفی می باشد. آشنایی با چگونگی انجام این فرایند و آگاهی درباره ی مسیر ها و رویه های دفتری و قانونی مربوط به اخذ مجوز صادرات، یکی از پیش نیاز های اساسی هر تاجر فرا مرزی است. در این مقاله به طور خلاصه، مطالبی پیرامون صدور مجوز صادرات موضوع بیان می شود. با ما همراه باشید.
آنچه در ادامه خواهید خواند.
با توجه به نحوه ی ارسال کالا به کشور های خارجی، موضوع صادرات به دو دسته ی کلی “صادرات مستقیم” و “صادرات غیر مستقیم” تقسیم بندی می شود. در طی روند صادرات مستقیم، تولید کننده تمامی مراحل ارسال کالا به مقصد را، خود به تنهایی انجام می دهد و هزینه های این جابجایی را هم خود متقبل می شود.
به تعبیری دیگر، اگر تولید کننده ای توانایی و بودجه های لازم برای بازاریابی، کشف بازار و ارسال کالا به نقطه ی نهایی مقصد را داشته باشد، می تواند محصول خود را به شکل مستقیم صادر کند. طبیعتا این نوع از صادرات تنها برای شرکت ها و سازمان هایی مقدور است که فروش و سود آوری شان در حد قابل قبولی باشد.
“صادرات غیر مستقیم” نیز اصطلاحی است که در میان شرکت های نوپا و تازه کاران حوزه ی تجارت فرا مرزی، بسیار مورد توجه قرار میگیرد. در طی این نوع از صادرات، تولید کنندگان به دلیل توانایی پایین خود برای تامین مالی سرمایه های لازم برای امر صادرات، از افراد و یا شرکت هایی واسط، برای فروش و ارسال محصولات خود به خارج از کشور بهره میگیرند. این نوع از صادرات نسبت به صادرات مستقیم، دارای ریسک سرمایه گذاری بسیار پایین تری می باشد.
پیش نیاز اصلی صادرات کالا، تاسیس یک شرکت قانونی از نوع سهامی خاص یا عام می باشد که بواسطه ی آن بتوان کلیه ی فرایند های دفتری و قانونی را به طور رسمی به انجام رساند. پس از ثبت و تاسیس چنین شرکتی، لازم است تا دو حساب بانکی، یک حساب در یکی از بانک های معتبر ایرانی و یک حساب در کشور مورد نظر برای صادرات کالا به آن افتتاح شود.
این دو حساب بانکی، برای انجام مبادلات ارزی و مالی بین فروشنده و خریدار، لازم و ضروری است. البته نیاز به یاد آوری نیست که تولید و بسته بندی مناسب کالا و همینطور بازاریابی و کشف مشتری، از مهم ترین مراحل صادرات کالا به شمار می رود.
در نهایت برای خروج کالا از کشور و انجام نهایی عمل صادرات، نیاز به دریافت مجوز های مختلفی بر طبق آیین نامه ی اجرایی قانون امور گمرکی می باشد.
برای صدور نهایی یک کالا به خارج از کشور، لازم است تا اسناد و مدارک مختلفی تهیه و تنظیم شود. این اسناد به شرح زیر می باشند:
مهم ترین مدرک مورد نیاز برای صادرات کالا، “کارت بازرگانی” است. تولید کنندگان و تاجران به واسطه این کار می توانند به طور مجاز، در حوزه ی تجارت بین المللی فعالیت کنند. این کارت می تواند به اشخاص حقوقی و یا حقیقی تعلق بگیرد و مدت اعتبار آن پس از صدور، حداکثر تا یک سال می باشد. برای دریافت این کارت لازم است تا به وب سایت رسمی اتاق بازرگانی کشور مراجعه کرد.
اگر وزارت بازرگانی کشور برای صدور کالا، موافقت کلی را اعلام نکرده باشد، دریافت مجوز صدور ضروری است.
بخش زیادی از کالا ها، مشمول قانون اجباری استاندارد صادراتی می باشند. در صورتی که کالای مورد نظر، جزو این اقلام باشد، دریافت گواهی استاندارد برای صادرات الزامی است.
در شرایطی که محتوای بسته های کالایی گوناگون باشند، تهیه ی لیست عدل بندی و ارائه ی آن به سازمان گمرک، ضروری و لازم است.
این گواهی به صادرات اقلام دامی و نباتی اختصاص دارد و در هر کشوری، حداقل یک سازمان معتبر برای صدور و بررسی آن وجود دارد. بنا بر اعلام رسمی سازمان دامپزشکی کشور، ارائه ی این گواهی برای ورود و یا خروج هر گونه دام زنده یا فراورده های آن، و همچنین انوام سموم دامپزشکی و مواد ضد عفونی کننده، واسکن ها و انواع دارو های بیولوژیکی، الزامی است.
رائه ی این گواهی نیز در شرایطی الزامی است که کالای مورد نظر شامل مواد غذایی و یا پس مانده های فلزی باشد.
در صورتی که کالای مورد نظر برای خروج از کشور، فرش دستباف باشد، نیاز است تا سندی به عنوان شناسنامه ی فرش به سازمان گمرک، ارائه شود.
از نظر مراحل قانونی مربوط به صدور مجوز صادرات، تمامی کالا ها به سه دسته ی “کالاهای مجازی“، “کالاهای مشروط” و “کالا های ممنوع الصدور” تقسیم بندی می شوند.
سخن پایانی
خروج و صادرات کالا، در هر کشوری باید بر اساس قوانین آن کشور و با توجه به ساز و کارهای قانونی صورت بگیرد. این ساز و کار ها با توجه به سیاست گذاری های متفاوت دولت ها در هر کشوری می تواند متفاوت باشد و فرایند تجارت بین المللی را پیچیده کند. البته ورود کالا به یک کشور و مقررات مربوط به آن نیز می تواند بر این پیچیدگی بیفزاید و آن را دو چندان کند.
با توجه به نحوه ی ارسال کالا به کشور های خارجی، موضوع صادرات به دو دسته ی کلی “صادرات مستقیم” و “صادرات غیر مستقیم” تقسیم بندی می شود. در طی روند صادرات مستقیم، تولید کننده تمامی مراحل ارسال کالا به مقصد را، خود به تنهایی انجام می دهد و هزینه های این جابجایی را هم خود متقبل می شود.
1) تاسیس یک شرکت قانونی از نوع سهامی خاص یا عام می باشد که بواسطه ی آن بتوان کلیه ی فرایند های دفتری و قانونی را به طور رسمی به انجام رساند.
2) داشتن دو حساب بانکی، یک حساب در یکی از بانک های معتبر ایرانی و یک حساب در کشور مورد نظر برای صادرات کالا به آن افتتاح شود.
3) در نهایت برای خروج کالا از کشور و انجام نهایی عمل صادرات، نیاز به دریافت مجوز های مختلفی بر طبق آیین نامه ی اجرایی قانون امور گمرکی می باشد.
از نظر مراحل قانونی مربوط به صدور مجوز صادرات، تمامی کالا ها به سه دسته تقسیم بندی می شوند.
کالاهای مجازی: به آن دست از کالاهایی می گویند که برای صادرات آنها به جز مدارک عمومی نیاز به اسناد اختصاصی دیگری مثل گواهی استاندارد و گواهی بهداشت دامی و … نمی باشد.
کالاهای مشروط: این نوع از کالا ها می توانند تنها پس از طی کردن فرایند های قانونی مختلف و مشروط به دریافت اسناد و مدارک معتبری که هر یک در بالا به طور خلاصه شرح داده اند، صادر شوند. علاوه بر این موافقت کلی سازمان هایی مثل وزارت بازرگانی و سازمان گمرک برای خروج این کالا ها از کشور، کاملا الزامی است.
کالاهای ممنوع الصدور: مشخصا، صدور این نوع کالاها از نظر قانونی ممنوع است. دولت می تواند بسته به شرایط اجتماعی، اقتصادی و یا سیاسی کشور، خروج برخی از کالا ها را در طی بازه های زمانی مختلف، ممنوع کند.
