حمل و نقل بین المللی و اینکوترمز

websepanta
date_range خرداد 9, 1401
message نظر 0
اینکوترمز

تجارت بین المللی، نیازمند قوانینی صحیح، عادلانه و کارامد می باشد، قوانینی که بین تمامی مردمان جهان، از هر کشور و فرهنگی مشترک و پذیرفتی باشد و به عنوان یک پروتکل واحد، مورد تایید تمامی مراجع قضایی در تمامی کشور ها قرار بگیرد. یکی از این قوانین “اینکوترمز” نام دارد که به حمل و نقل کالا در تجارت بین المللی مربوط می شود. این قوانین به نوعی، نحوه ی حمل و نقل کالا را سازمان می دهد و به آن اعتبار می بخشد. اینکوترمز شامل زیر مجموعه های متنوعی است که هر یک در موارد مخصوص به خود، به کار برده می شوند. در این مقاله، به شرح کلی این موارد خواهیم پرداخت. با ما همراه باشید.


اینکوترمز یعنی چه؟

اینکوترمز (Incoterms) از نظر لغوی، یک کلمه ی مرکب است که از سه واژه ی International Commercial Terms به معنی “شرایط تجارت بین المللی” مشتق شده است. اینکوترمز در واقع توضیحی است برای تمامی مشکلات و موانع پیش رویی که در حمل و نقل کالا مابین خریدار و فروشنده در تجارت بین المللی به وجود می آید. مشکلاتی از جمله چگونگی نحوه ی پرداخت، ضمانت نامه ی پرداخت و نحوه ی ترخیص کالا، همگی توسط پروتکل جامع اینکوترمز پاسخ داده می شوند.

بیشتر بدانید: صادرات به ازبکستان

زیرمجموعه های اینکوترمز

اینکوترمز خود به چهار زیر مجموعه ی کلی D، C، F و E تقسیم بندی می شوند که در ادامه به شرح هر یک خواهیم پرداخت.

گروه E یا Ex Works

این گروه که با عنوان EXW نیز شناخته می شود، نقطه ی مبدا یا به اصطلاح درب کارخانه را، نقطه ی تحویل کالا تعریف می کند؛ بدین صورت که فروشنده کالای خود را در همان نقطه ی مبدا یا کارخانه ی خود به خریدار تحویل می دهد، و کلیه ی فرآیندهای دیگر و هزینه های آن از جمله بارگیری، کرایه های حمل و نقل، مجوزهای جابجایی و گمرکی و … به عهده ی خریدار خواهد بود و ارتباطی به فروشنده نخواهد داشت.

گروه F

در این روش، این خریدار است که محل تحویل کالای خود از فروشنده را تعیین می کند. این روش به سه دسته ی FCA، FAS و FOB تقسیم بندی می شود:

گروه FCA:

یا همان Free Carrier گروهی است که بر طبق آن نقطه ی تحویل کالا، محل بارگیری در کشور فروشنده می باشد؛ این محل بارگیری بسته به نوع بار می تواند، فرودگاه، خطوط ریلی و کامیونت باشد.
در این روش کلیه ی هزینه های جابجایی و بیمه های حمل و نقل، به عهده ی خریدار می باشد، و به نوعی فروشنده پس از تحویل کالا به محل بارگیری در کشور خود، دیگر مسئولیتی در قبال بسته های ارسالی به عهده نخواهد داشت.

گروه FAS:

یا همان Free Alongside Ship نیز محل تحویل مرسوله را، نقطه ی بارگیری در کشور مبدا تعیین می کند، اما مشروط بر آن این که این نقطه ی بارگیری، بندرگاه و کشتیرانی و البته به طور دقیق تر در کنار کشتی باشد. در این روش نیز تمامی هزینه های جابجایی پس از بارگیری و همینطور بیمه نامه ها، به عهده ی خریدار می باشد.

گروه FOB:

این گروه نیز از سه واژه ی Free on Board مخفف شده و فرق آن با گروه قبلی در این است که فروشنده باید کالای ارسالی خود را از گیت کشتیرانی عبور دهد و عرشه ی کشتی را نقطه ی تحویل کالا در نظر بگیرد. هزینه ی حمل و نقل و بیمه های بازرسی نیز در این روش به عهده ی خریدار است.

گروه C:

طبق این پروتکل نیز نقطه ی تحویل کالا، کشور مبدا می باشد؛ با این تفاوت که فروشنده باید تمامی هزینه های جابجایی و حمل نقل تا مقصد را هم متقبل شود. البته لازم به ذکر است که مسئولیت بیمه و خطر پذیری کالا در قبال حوادث و پیشامد های احتمالی به عهده ی خریدار می باشد و فروشنده، تهعدی در قبال صحیح و سلامت رسیدن آنها نخواهد داشت.

بنابراین در این روش تنها هزینه های جابجایی با فروشنده است، و تمامی هزینه های مربوط به بیمه را خریدار باید به عهده بگیرد. این گروه خود به چهار دسته ی CFR، CIF، CPT و CIP تقسیم بندی می شود:

گروه CFR:

مخفف سه واژه ی Cost and Freight می باشد و بر طبق آن مسئولیت سالم بودن کالا تا زمانی که بسته های کالایی به عرشه می رسند و در کشتی بارگیری می شوند، به عهده ی فروشنده می باشد. پس از بارگیری، فروشنده مسئولیتی در قبال بیمه های بعد از بارگیری به عهده نخواهد داشت و تنها باید تمامی هزینه های جابجایی تا مقصد نهایی را پرداخت کند.

گروه CIF:

از واژه های Cost Insurance and Freight مخفف شده و به ترانزیت دریایی اختصاص دارد. این روش نیز مانند روش قبلی می باشد و مسئولیت فروشنده در قبال صحیح و سالم بودن کالا با فروشنده است، یعنی فروشنده علاوه بر هزینه های مربوط به حمل و نقل، باید هزینه های مربوط به عقد قرارداد بیمه را هم پرداخت کند.

گروه CPT:

یا همان Carriage Paid To این پروتکل به حمل و نقل زمینی یا هوایی اختصاص دارد و بر طبق آن مسئولیت فروشنده بعد از تحویل کالا به ایستگاه حمل کننده پایان می پذیرد. در این روش هزینه ی حمل و نقل به عهده ی فروشنده، و هزینه های مربوط به بیمه و عقد قرارداد های ضمانت نامه به عهده ی خریدار می باشد.

گروه CIP:

این گروه مخفف واژه های Carriage and Insurance Paid To می باشد و مخصوص روش های حمل مرکب می باشد. مسئولیت در قبال سالم بودن کالا تا زمین تحویل به نقطه ی توافق شده به عهده ی فروشنده می باشد، و علاوه بر این تمامی هزینه های حمل و نقل و بیمه نیز باز هم به عهده ی فروشنده می باشد. در این روش خریدار، تنها هزینه ی مربوط به تنظیم قرارداد بازرسی را باید بپردازد.

گروه D:

بر طبق این پروتکل، کالا در مبدا تحویل داده می شود. به طور دقیق تر فروشنده موظف است کالای خود را به مکان توافق شده در مقصد برساند و کلیه ی مسئولیت و خطرات پیش رو در مسیر را هم به عهده بگیرد. این مورد نیز به پنج زیر گروه DAF، DES، DEQ، DDU و DDP تقسیم بندی شده است.

گروه DAF:

مخفف Delivered At Frontier می باشد و بر اساس آن نقطه ی تحویل، مرز تعیین شده می باشد. این گروه به حمل و نقل ریلی اختصاص دارد و بیمه نامه های مربوطه نیز معمولا از سوی سازمان راه آهن دریافت می شود.

بیشتر بدانید: صادرات به روسیه

گروه DES:

مخفف Delivered Ex Ship می باشد و مختص حمل و نقل دریایی است. در این گروه تحویل در عرشه ی کشتیرانی کشور مقصد می باشد، و هزینه های مربوط به ترخیص کالا از بندرگاه مقصد به عهده ی خریدار خواهد بود.

گروه DEQ:

این گروه مخفف کلمه های Delivered Ex Quay می باشد و تحویل کالا را در اسکله ی مقصد تعریف می کند. فروشنده موظف است پس از پرداخت هزینه های جابجایی، کالا را در بندرگاه مقصد به خریدار تحویل دهد.

گروه DDU:

یا گروه Delivered Duty Unpaid کالا را در نقطه ی تعیین شده در کشور مقصد تعریف می کند. در این پروتکل هزینه های گمرکی و تحویل کالا به عهده ی فروشنده نخواهد بود.

گروه DDP:

این گروه نیز از سه واژه ی Delivered Duty Paid مخفف شده و درست مانند مورد قبلی است، با این تفاوت که فروشنده، هزینه های گمرک و ترخیص کالا را هم به عهده خواهد گرفت.


سوالات رایج حمل و نقل بین المللی

زیر مجموعه های مهم اینکوترمز کدام اند؟

1-گروه E یا Ex Works
این گروه که با عنوان EXW نیز شناخته می شود، نقطه ی مبدا یا به اصطلاح درب کارخانه را، نقطه ی تحویل کالا تعریف می کند؛ بدین صورت که فروشنده کالای خود را در همان نقطه ی مبدا یا کارخانه ی خود به خریدار تحویل می دهد، و کلیه ی فرآیندهای دیگر و هزینه های آن از جمله بارگیری، کرایه های حمل و نقل، مجوزهای جابجایی و گمرکی و … به عهده ی خریدار خواهد بود و ارتباطی به فروشنده نخواهد داشت.
2-گروه F
در این روش، این خریدار است که محل تحویل کالای خود از فروشنده را تعیین می کند. این روش به سه دسته ی FCA، FAS و FOB تقسیم بندی می شود.
3-گروه C
طبق این پروتکل نیز نقطه ی تحویل کالا، کشور مبدا می باشد؛ با این تفاوت که فروشنده باید تمامی هزینه های جابجایی و حمل نقل تا مقصد را هم متقبل شود. البته لازم به ذکر است که مسئولیت بیمه و خطر پذیری کالا در قبال حوادث و پیشامد های احتمالی به عهده ی خریدار می باشد و فروشنده، تهعدی در قبال صحیح و سلامت رسیدن آنها نخواهد داشت.
بنابراین در این روش تنها هزینه های جابجایی با فروشنده است، و تمامی هزینه های مربوط به بیمه را خریدار باید به عهده بگیرد. این گروه خود به چهار دسته ی CFR، CIF، CPT و CIP تقسیم بندی می شود.
4-گروه D
بر طبق این پروتکل، کالا در مبدا تحویل داده می شود. به طور دقیق تر فروشنده موظف است کالای خود را به مکان توافق شده در مقصد برساند و کلیه ی مسئولیت و خطرات پیش رو در مسیر را هم به عهده بگیرد. این مورد نیز به پنج زیر گروه DAF، DES، DEQ، DDU و DDP تقسیم بندی شده است.

دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.
Warning